1919
De Eerste Wereldoorlog is voorbij. Piet wordt in Hilversum geboren als tweede zoon in het gezin van Rudolf Braakhuis en Nel Braakhuis-Poort.
Na zijn schooljaren gaat hij naar de kweekschool aan de Oude Amersfoortseweg. Alle leerlingen zitten daar intern onder een streng regime. Om de verveling te verdrijven ontwikkelt Piet zijn vaardigheden in tekenen en schilderen.
De Tweede Wereldoorlog dreigt en breekt uit. Voor Piet betekent dit mobilisatie, onderduiken voor de Arbeitseinsatz en hongerwinter.
Vanaf 1945 kan hij zijn leven weer oppakken.
Hij staat op enkele plaatsen voor de klas en begint daarna als onderwijzer in Bussum.
Hij gaat lesgeven aan de sanatoriumschool van Berg en Bosch in Bilthoven.
|
Zijn reis naar Rome in 1952 zet hem op het spoor van licht en kleur.
Aquarel Teatro Marcello |
|
Piet doorkruist frequent, bij voorkeur per fiets, zijn omgeving (huis, school, vakantie). Hij maakt buiten vele honderden aquarellen waarvan hij een gedeelte later uitwerkt in olieverfschilderijen.
Hij verhuist met zijn vrouw en dochter naar Loosdrecht en later naar Bunnik.
Hij wordt leraar aan de Mytylschool in Utrecht.
Naast het schilderen en het lesgeven blijft hij een groot liefhebber van het beluisteren van klassieke muziek op radio en band en zingt hij in kerkkoor en cantatekoor.
Tentoonstellingen
In 1958 wordt Piet Braakhuis lid van de Hilversumse Schilderskring, kortweg De Kring. Al snel is hij secretaris naast voorzitter Jan Hendriks. Enkele jaren later wordt hij lid van Kunstenaarsvereniging Laren-Blaricum, waar zijn stijl gold als progressief.
Dit zijn citaten uit enkele krantenrecensies uit deze periode.
|
|
De Gooische Courant 24 december 1959, over De Kring: ….P. Braakhuis verschilt ook nogal eens wat zijn inzendingen betreft. Er hangen evenwel enkele schilderijen, die stellig van belangrijk niveau zijn en waarbij wij dan vooral zouden willen wijzen op de bijzonder mooie visie en voordracht van de “St. Vituskerk”, werkelijk een zeer knap schilderij.
|
De Gooi- en Eemlander, 18 dec. 1968, over De Kring: …Hij legt de nadruk op het licht, waarbij bijvoorbeeld vier kalveren beduidend meer worden dan het gebruikelijke agrarische plaatje.
Recensie Laren-Blaricum Het Vrije Volk 23 februari 1968.
Na het overlijden van Piet in 1971 is zijn werk nog op vele plaatsen te zien geweest door toedoen van zijn vrouw Joop Braakhuis-Sijtstra, o.a. in Panorama Mesdag.
Arnold Ligthart schreef in 1994 een boekje over Piet Braakhuis, uitgegeven door Grinthuys Gallery tijdens een expositie in de Art Fair Autotron. Ligthart concludeert dat Piet Braakhuis een eigenzinnige en herkenbare stijl heeft ontwikkeld, waarmee hij een bijzondere plaats inneemt binnen de landschapsschilderkunst in Nederland.
Wat een kwart eeuw later nog steeds kan worden gezegd.